İçimden Gelenler-7

 

    Herkese selam! Nasılsınız, nasıl gidiyor hayatınız? Umarım çok iyisinizdir, keyfiniz yerindedir.

     Beni soracak olursanız, bilmiyorum. Bir akıntıya kapıldım gidiyorum işte. İyi olacağım diye çırpınırken, daha çok uğraşırken iyice batıyorum sanki, anlayamadım. Neden böyle hissettiğimi az çok anlayabiliyorum aslında ama bu durumu değiştirmek için elimden bir şey gelmediğimden umutsuz bir haldeyim sanırım. 

    Bu haldeyim çünkü kendime ayıracak hiç vaktim yok. Durup bir neler oluyor bakıp anlayabileceğim, düşünme becerilerimi kullanabileceğim bir an bulamıyor gibiyim. Kendim için ders bile çalışamıyorum. Varlığımı tamamen bazı insanlara adamış gibi hissediyorum. Bu durumdan her zaman şikayetçi olduğumu da düşünmüyorum. Gerçi düşününce değil ama yaşadığım ve hissettiğim şeylere baktığım zaman sıkıntılı olduğumu fark edebiliyorum.

    Bugün size hem içimi dökmek hem de danışmak istiyorum. Uzun zamandır kafamı kurcalayan, zihnimi bayadır ele geçirmiş ve beni ikilemde bırakmış bir konudan sizlere de bahsetmek istiyorum. 

Uzun zamandır (yaklaşık 9 yıl) kendimi, hayatımı adadığım bir hayalim/  hedefim vardı. Ve bunu başardım. Yaklaşık 2 yıldır da bu 9 yılın içindeyim. Yani başardım ama hayatım hala bundan ibaret. (çok saçma bir anlatım oluyor şu an, özür dilerim) Aldığım tüm eğitimler, yaptığım fedakarlıklar bunun içindi. Ve hala da devam ediyor. 

    Büyük resme bakacak olursak halimden memnunum. Doğru olduğunu düşündüğüm şey için yıllarımı verdim, emek gösterdim, çalıştım, didindim ve başardım. Ve bu başarıyla da edindiğim yeni hedeflerimi ve sorumluluklarımı yerine getirmeye çalışıyorum. Bu uğurda yaptığım şeyler aslında beni zorlayan ya da yoran, üzen şeyler değil. 

    Daha önce verdiğim örnek üzerinden gidiyorum, ders anlatmayı çok seviyorum. İnsanlara bir şeyler öğretmek, iyi gelmek, yardımcı olmak bana iyi geliyor ve bu hissi seviyorum. Ama sanki son zamanlarda dünyanın gerçekten de çivisi çıkmış ve çoğu insanla anlaşmak artık çok zor gibi geliyor. Aslında çok sevdiğim bir şeyi yapıyorum, sevdiğim işin içindeyim ama etraf beni bu şeye karşı itmeye başlamış. 

    İnsanlarla uğraşmak istemiyorum. Hayatımın her evresinde bu tür sıkıntılara sahip olacağımı da biliyorum. İnsanlar her yerdeler; okulda, işte, apartmanda... bu yüzden böyle bir derdim hep var olacak. Ama benim başa çıkamıyor oluşum ya da sık sık düşüyor gibi oluşlarım kendime vakit ayıramamaktan bence. Kendimi dinlediğimde, kendim için bir şeyler yaptığımda kendimi daha iyi hissediyorum. Sorunlarla uğraşabilme konusunda çok daha başarılı bir insan oluyorum. Mesela eve geldiğimde (konfor alanı), sevdiğim şeylerle meşgul olduğumda, ders çalıştığımda bile daha iyi hissetmiş oluyorum. 

    Şimdi, asıl soruya geliyorum. Böyle bir durumda hayallerimin peşinden gitmeye devam etmeli miyim yoksa... etmemeli miyim? 

    Durumu biraz daha açmak istiyorum. Geçmişteki Sude asla bu kadar uğraştıktan sonra meyvesini yalnızca 2 yıl yemekten hoşnut olmazdı ve onu büyük bir hayal kırıklığına uğratmış olurdum. (meyve dediğim şeyi şöyle düşünelim; bölümümden mezun olmuşum ve mesleğimi yapıyorum) 

    Bir de şöyle bir şey var ki her sene çevrem değişiyor aslında. Yani bu sene hayatımı zorlaştıran insanlar illa seneye de (Haziran'dan sonra) hayatımda olacaklar diye bir kaide yok. Ama bilemeyiz. Türlü türlü insan var. O olmazsa bir başkası da bana zorluk çıkartabilir. Bundan emin olmamın mümkünatı yok. 

    Aslında devam etmek istiyorum. O kadar çabanın karşılığı 2 yıl olmamalı bence. Vicdanım hiç rahat değil. Ama psikolojik anlamda gerçekten zorlanıyorum. Daha 21 yaşındayım ve hayata karşı çok daha enerjik, çok daha pozitif olmak istiyorum. Bu kadar erken çökmem pek de hoş değil. (saçlarım beyazladı, inanır mısınız?) 

    Bıraktıktan sonra keşke demek istemiyorum. Aynı şekilde devam edip de keşke demek istemiyorum. Doğru olan şeyi, kendimi iyi hissedeceğim şeyi yapmak istiyorum ama hangisinin olduğunu bilmiyorum. 

    Bir bilinmezlikle beraber hayallerimin peşinden gitmeye devam etmek mi yoksa kendim için hayallerimden vazgeçmek mi? Hangisini seçersem korkakça davranmamış olurum?

    Bir de bu var. İki ihtimalden hangisini seçersem cesur davranmış olurum, onu bulmaya çalışıyorum. Ama doğru karar cesaretle mi verilecek, cesaretle bir ilgisi var mı bilmiyorum açıkçası. Belki de işin korkuyla, cesaretle hiç alakası yok ama bana böyle hissettiriyor. Cesur davranmamam, kaçmamam gerekiyormuş gibi hissediyorum ama iki seçenekte de bir şeylerden kaçıyorum aslında. 

    Peki sizce ne yapmam gerekiyor? Mesela yaptığım şeyi yapmaya devam etsem ama psikolojik anlamda çökmüş olduğum bir sene geçirmiş olsam yine de yaptım diye mutlu olabilir, kendimi iyi hissedebilir miyim? Ya da kendime daha mutlu olduğum bir hayat inşa etsem asıl yapmam gereken şeyden kaçtığımı söyleyen bir vicdanım olur mu? Vicdanımın sesinden rahat bulabilir miyim? 

    Bu soruların cevabını birileri gerçekten bilebilir mi emin değilim ama genel olarak yardımlarınıza ve düşüncelerinize ihtiyacım var sanırım. Çünkü sürekli gelecek kaygısı çeken ve gelecek planlarıyla kafayı bozmuş bir garip insanım ve bu konu kafamı patlatacak gibi hissediyorum. 

    Hepinize her şey için çok teşekkür ederim! En yakın zamanda başka yayınlarda (İçimden Gelenler harici) da görüşmek üzere! Hoşça ve çook mutlu kalın!

Not: Yazıda bir yerde fena bir anlatım bozukluğu var ama bu anlatım bozukluğundan da öte bir şey. Düşünce bozukluğu bence. Özellikle de beni geren konuları tam olarak kelimelere nasıl dökeceğimi bilemiyorum ve böyle şeyler çıkıyor karşımıza. Bir baktım, ama değiştirmemeye karar verdim. Anlaşılır oldu mu emin değilim ama özür dilerim buna maruz kaldığınız için:(