İçimden Gelenler- 6

 Selam! Görüşmeyeli nasılsınız? Sanırım ben daha iyiyim. 

Önceki yazımda beynime hükmetme yeteneğimi tekrar kazanmam gerektiğini söylemiştim. O zamana göre bu konuda daha başarılıyım. Bol bol kişisel gelişim videoları izliyorum, asıl odaklanmam gereken yeri bana hatırlatan videolar, rutin videoları vs izlemek hayatımı tekrar olması gereken formuna sokmam da yardımcı oldu. 

Ayrıca İyi Hissetmek kitabının etkisini de kesinlikle göz ardı edemem. Benim yaklaşık 1.5 yıl önce okumaya başladığım bir kitap. Okumayı bitirmedim, ihtiyaç halinde açıp okumayı seviyorum. Çarpıtılmış, yanlış düşüncelerimi doğrularıyla değiştirmeme büyük bir yardım sağlıyor. Çoğu şey bence olaylara bakış açımızla, onları yorumlama şeklimizle değişiyor. 

Mesela geçen yazıda verdiğim örnek üzerinden düşünecek olursak çocuklara sürekli bıkmadan, usanmadan, kibarca "Hadi ders çalışalım. Artık konuşmayalım, çalışmaya başlayalım. Bakın ödevleriniz yetişmeyecek, hadi bir çalışalım artık. Beraber çalışalım mı?" gibi şeyler dediğimi, onları ders çalışmak için teşvik etmeye çalıştığımı düşünelim. Ama onlar çalışmıyorlar, kendi aralarında konuşmaya devam ediyorlar, belki kötü konuşarak birbirlerine ve bana karşı saygısızlık yapıyorlar. Bu beni kırıyor ve kızdırıyordu. Çünkü ben onların iyiliği için diyorum ve vazifemi yerine getirmeye çalışıyorum. Eğer ben onların derslerinde başarılı olmalarını sağlayamıyorsam neden vardım, ne işe yarardım ki? Orada bulunmamın bir manası yoktu o zaman. Bu işte başarısız olmuştum. 

Ne kadar da iç karartıcı ve enerji düşüren bir yorum öyle değil mi? Böyle düşünen bir insan depresyona girmesin de kim girsin Allah aşkına! 

Ama bu düşüncemi şu şekilde değiştirmeyi öğrendim: Sude sen elinden geleni yaptın mı? Onları güzelce uyardın, tekrar tekrar ikaz ettin. Öneride bulundun beraber çalışalım diye. Bunlardan başka elinden bir şey gelir miydi? Hayır. Sen elinden geleni yapmışsın ama onlar yapmamayı tercih etmiş. Bundan sonrası onların sorumluluğunda. Sen kendi üzerine düşeni yapmışsın. Dersini anlattın, anlamadığı yeri sordun varsa anlattın, çalışmaları için teşvikte bulundun. Dahası da onlara kalmış bir şey. Onlara etki edebilirsin ama kimseyi kontrol edemezsin. Senlik bir sıkıntı yok. Sen en doğru olanı yaptın. Sinirlensen bile onlara bunu yansıtmadın, harikasın. Asıl güç budur işte seninle gurur duyuyorum. 

Böyle deyince kendimi biraz şımartıyormuş gibi de gözükebilir belki ama kendimi anlayışla karşılamaya çalışıyorum. Diğer insanlara gösterdiğim anlayıştan niye benim de nasibim olmasın ki sonuçta.

Eğer bir hata yaptıysam mesela diyelim ki biraz sesimi yükselttim sitem ettim çocuklara. Biraz söylendim. İşte "kaç kere söyledim ama niye hala konuşmaya devam ediyorsunuz?" diye biraz çıkıştığımı düşünün. Onlar da 16-17 yaşlarında olsa bile benim öğrencilerim sonuçta üzülüyorum onlara kızınca. Ya da hepimiz bir insan evladıyız anlaşma şeklimiz bu olmamalı diyorum kızıyorum kendime. Gerçi öbür türlü anlaşamadığımız için buraya kayıyor insan ister istemez de. Neyse böyle bir şey yaşadığımda da şöyle düşünmeye çalışıyorum: Evet, yaptığın şeyin doğru olduğunu savunmuyorum Sude. Yaptığın yanlıştı. Ama sen de bir insansın ve eksiklerin, hataların. Tabii ki var bu dünyanın en normal şeyi. Hatalar yapabilirsin. Ayrıca o raddeye gelene kadar çok sabrettin. Bu da bir başarı. Evet, olmasa daha iyi olabilirdi. O zaman şu an bundan bir ders çıkaralım ve yarın daha sabırlı bir insan olup bilerek veya bilmeyerek kimseyi kırmadan bir gün geçirelim. Bunu yapabileceğini biliyorum. Daha önce de yaptın. Bir kere daha göster bana ne kadar sabırlı ve iyimser bir insan olduğunu. 

Ayrıca diğer insanların davranışları neden bizim değerimizi, varlığımızın bir anlamı olup olmadığını belirlesin ki? Ben üstüme düşeni yaparım, gerisi diğer insanlara kalmış. Bu söz bana gerçekten iyi gelmişti: insanlara etkimiz olabilir ama bu onları kontrol edebileceğimiz manasına gelmiyor. 

Hepimiz kendi tercihlerimizi yapıyoruz. Zamanında kim bilir ne tür öğütler dinlemişimdir, bir kısmını almışımdır yanıma, katmışımdır hayatıma ama bir kısmını da umursamamışımdır muhtemelen. E bundan dolayı o insanları suçlayabilir miyiz? Tabii ki hayır bu benim ihmalkarlığım. 

İşte bu tür düşüncelere sahip olmak vicdanen daha rahat hissetmemi sağladı. Genelde yatmadan önce o günün bir hülasasını yapıyorum içimde: bugün neler oldu, nasıl hissettim, yarın böyle olsun falan diye.

Vizelerim için de çok geriliyordum son aylarda. Onlar da güzel geçmiş çok şükür, mutlu oldum. Şimdi bir yandan finallerin telaşı, bir yandan yapmam gereken bir sunum var onun için çok gerginim. Acilen hitabetimi geliştirmem lazım:) 

Bir de bu sene son aylarda nasıl hissettim biliyor musunuz? O beni geren, sinirlendiren olayları yaşarken sanki bir simülasyonun içindeymişim de belli başlı bazı yetkili kişiler benim nasıl bir cevap, tepki vereceğimi izliyor, kaydediyormuş gibi hissettim. Tam manasıyla bir hayat sınavının içerisinde olduğumu hissettim. Kendimi dışardan gözlemleyebildim. Hem de henüz o anın içindeyken, o anı yaşarken. Bundan dolayı da doğru karar vermelerimin arttığını düşünüyorum. Çünkü o minicik salisede gözümün önünde tüm ihtimaller beliriverdi. 

Bir de bu sene o kadar garip şikayetler duydum, sorunlarla karşılaştım ki kendimi Dr. Strange gibi hissetmeye başladım:D O Sözden, o davranıştan ne gibi anlamlar çıkarılabilir, bu olayın sonu nerelere gidebilir tüm ihtimaller film şeridi gibi gözümün önünden geçmeye başladı;) Bu yüzden anlatmak istediğim her şeyi tamamen mecazlardan arınmış ve son derece kibar, anlatılmak istenen şeyin gayrısına ihtimal vermeden bu şey nasıl söylenir dimağımdaki tüm kelimeleri seferber ederek aktarmada başarı yakaladığımı düşünüyorum. Diğer insanların aksine çok da yanlış anlaşılan bir insan değilim. O yüzden başarılı görüyorum kendimi:)

İşte 2024'ün bana kattığı özellik: Artık Dr. Strange yan çarım:) İnsan her sene büyüyor, öğreniyor, gelişiyor elbette ama bir süper kahramana evrilebileceğimi kim tahmin edebilirdi ki? :)

Son olarak eklemek istediğim son bir şey var: Bir önceki yazımın yorumlarında Sevgili İlkay'ın da bahsettiği gibi gerçekten de kimse hayatımıza boştan yere girmiyor. Herkesin hayatımızda bir ömrü var. Kimi 2 sene kalır gider kimi 10 yıl kalır kimi dahil olduktan sonra sonuna kadar gider. Kimi acıtır gider, kimi öğretir, kimi de sarar gider. Bundan dolayı da yaşadığım olaylara karşı sanırım "Hz.Allah şu an bana bunu öğretmeye çalışıyor ya da bu insan benim hayatıma neden girmiş olabilir, yalnızca huzurumu kaçırmak için olamaz değil mi?" diye düşünmeye çalışıyorum. 

Buraya kadar okuduğun için teşekkür ederim! Hayatıma, düşüş kalkışlarıma tanık olduğun için, bu süre boyunca benimle olduğun için teşekkür ederim sevgili okur<3 Bu dünya, buradaki insanlar iyi ki varlar. Yanı başımda bulunamasanız da paylaştığımız bir şeylerin olduğu insanların varlığından haberdar olmak çok kıymetli! -çok hareketli bir cümle olmuş, umarım doğrudur-

Kendinize çok iyi bakın pek sevgili blog sakinleri, en kısa zamanda tekrardan görüşmek üzere^^