İçimden Gelenler-3

  

  Herkese selam! Nasılsınız, n'apıyorsunuz?? Arada sırada yorumlar yoluyla konuşmuş olsak da pek de aktif olamıyorum maalesef. Bunu tahmin ediyordum zaten. Ama bu kadar uzun zaman boyunca bir şeyler yazamayacağımı düşünmemiştim hiç. İlla ki yazıyorum defterlere bugün ne olmuş ne bitmiş diye ama bloğa bir şeyler yazmak çok daha farklı. Kurgu yazmayı daha çok sevsem de kitap yorumu olsun etkinlikler olsun her türlü yazmak bana çok iyi geliyor. Parmaklarımın klavye üzerinde gezinmesi nedeninden tam emin olamadığım bir şekilde çok özgüvenli ve özgür hissetmemi sağlıyor. Bu his aşırı hoşuma gidiyor ve daha fazla yazasım geliyor. 

  

  Aslında çok daha önce "yenimsi" yaşamım hakkında az çok bahsetmek istemiştim. O zamanlar her şey çok çok güzeldi, çok mutluydum, biraz yalnız ama aynı zamanda da güçlü hissediyordum. Kendi ayaklarımın üstünde durabiliyorum diyordum kendi kendime. Ha hâlâ durabiliyorum çok şükür ama biraz çetrefilli geçti bu hafta. Allah'ın izniyle her şey yoluna girer. Inancim tam. Inanmak başarmanın yarısıdır öyle değil mi^^(yazar burada kendini teselli etmeye çalışıyor 😅)

 

  Bir önceki İçimden Gelenler yazımda genel olarak endişelerimden bahsetmiştim. Öncelikle YKS'den bahsetmek gerekirse galiba onu o kadar takmıyorum. Bu sene böyle bir sınav stresinden ziyade ruhsal bir rahatlama çekmeyi yeğlerim. Bu yüzden daha çok stresten uzak, kendime ve kendimi geliştirmeye odaklandığım bir yıl geçirmek istiyorum. İstediğim birkaç bölüm var, hangisi tutarsa artık. Ya da en fazla bir sene daha hazırlanırım ama bu sene İstanbul'un sefasını sürmek istiyorum. Bu yönden bir pişmanlık duymak istemiyorum, her açıdan. Stresten uzak demiştim ama ne yazık ki stres sadece sınav kaygısıyla ortaya çıkan bir şey olmadığı için halen hayatımda mevcut kendisi. Bu stresin başlıca nedenlerinden biri de insanlar. Buraya gelmemle hayatıma bir sürü insanın dahil olması bir oldu. Herkes farklı farklı yerlerden, tuhaf tuhaf insanlar, değişik adetler... Ve anlayışsızlıklar, saygı ve empati yoksunluğu. Hayatta beni en çok zorlayan şey kesinlikle saygısızlık. Herkes birbiriyle karşılıklı saygı içerisinde olsa sanki her şey mümkün gibi geliyor bana. Olmayınca da önce sinir katsayılarım ardından da depresyon katsayılarım artıyor. Sanki bir anda dünyanın en bahtsız insanıymışım gibi geliyor. Onca kalabalığın arasında yalnız olmak derler ya, öyle hissettiriyor. Ya da sanki siz hepiniz ben tek demişim ama gücüm de yokmuş aslında onlarla mücadele etmeye, böyle hissediyorum. Abartıyorum muhtemelen. Yine duygularımı mübalağalı bir şekilde yaşıyorum. Üstesinden gelinmeyecek bir şey değil. Zar zor da olsa bir şekilde hallolur. Hayatın her anında zorluklar vardır. Güçlü insan olmak için illa o engellere yakalanmaman gerekmez ki. Önemli olan pes etmemek, ne olursa olsun o yolda ilerlemek için elinden gelen her şeyi yapmak. Varsın o yolu tamamlayamamış olsun o insan en güçlü insandır. Bence böyle en azından. Evet bazen ağlıyorum ama ağlamak çoğu kişinin gördüğü gibi zayıflık alameti midir? Yoksa o gözünden dökülen damlalar onun dayandığı zorlukları mı temsil eder? Yoksa sadece dayanmakla kalmayıp galibiyetin yorgunluğunu atmasına mı yardımcı olur?    

  Yarın annemgil gelecek beni ziyarete. Hatta saatler sonra. Çok uykusuz bir gün olacak bugün. Neyse ki az uyumak... iyidir yani. Öyle derler. (Yine kendini teselli etmeye çalışıyor^^) Başım ağrımazsa bir şey olmaz herhalde. 

  

  15 tatilde eve gittiğimde bir sürü kitap kargosu açmak istiyorum. Bu yüzden her ay azar azar kitap alıp gönderiyorum eve. O anki mutluluğumu hayal edip mutlu oluyorum. Ayrıca bugün buralarda uğramayı çok istediğim bir sahaf vardı oraya uğradım. 2 kitaba 10 lira vermeyeli yıllar yılı olmuştu. (Siz okudunuz mu bu kitapları, biraz bahsediverin. Aşağıya resimlerini koyayım. )Hatta amca da çok tatlı, misafirperver falan. Çay ikram etti bana, yerim. Yaşlılara karşı çok merhamet hissettiğimi daha önce söylemiş miydim? 

(Gönül isterdi ki denizli menizli İstanbul manzarasına çekeyim ama gariban benin valizinin üzerinde çekmek zorunda kaldım😅) 

 

  Velhasıl hayatta her daim zorlayıcı şeyler var. Ve bu sadece ona buna değil herkese böyle. Elimden geldiğince takılmamaya ve derin bir nefes alıp tekrar denemeye, ilerlemeye devam etmeye çalışacağım. Üzerinde durduğum yol benim ölümüme kadar uzanan bir yol. Aralarda duraklar var. Onlar benim çok değerli hayallerim. Bir duraktan öbür durağa, bıkmadan, usanmadan. Yaklaştığım durak ise hem gelsin geçsin sonraki durağa yetişmem lazım hem de kalayım burada bitmesin. Her zor şeyin de güzel şeyin de bir sonu var işte. Padişahın yüzüğüne "Bu da geçer yahu" yazdırdığı gibi. 

  Önceki postun altına da çok güzel, çok samimi yorumlarda bulunmuşsunuz. Çok teşekkür ederim <3 Dediğim gibi hayatın her anında zorluklar mevcut ama bardağın dolu tarafını görmeye çalışıyorum. Düşsem bile tekrardan kalkıyorum, kalkacağım inşallah. 

  

  Duygularıma, düşüncelerime ortak olduğunuz için çok teşekkür ederim♡   Bir sonraki yayında görüşmek üzere, hoşça kalıın! ^^