İçimden Gelenler-2

En son yazdığım içimden gelenler yazımda fazlasıyla heyecan ve umut dolu olduğumu belirtmiştim. (Eğer onu okumak isterseniz buraya tıklayabilirsiniz.) Bunun nedeni de tam olarak yarın sabah Istanbul'a gidecek olmamdı. Benim için 2021-2022 eğitim-öğretim yılı orada geçecek bu sene. Evimden, ailemden, bazı arkadaşlarımdan ayrı kalmak, neredeyse kendi başıma olmak tabii ki de heyecan duyulacak bir şeydi. Ancak şu an böyle bir heyecan hissetmiyorum. Sadece büyük bir endişe ve tedirginlik duyuyorum. Bunların olması da doğaldır illa ki ama o tatlı heyecanın olmaması beni bir miktar üzüyor. Dediğim gibi yıllardır bunun hayalini kuruyordum ve şimdi gerçek oluyor. Böyle bir burukluk hissedeceğimi kim bilebilirdi ki? 

Neden böyle hissediyorum acaba diye biraz düşündüm. Önüme gayet makul nedenler çıktı. 

Birçok insan gibi ben de gelecek kaygısı duyuyorum. Bu sene ben de YKS'ye gireceğim ama bu sene YKS odaklı çalışabileceğimi düşünmüyorum. Bu benim için önemli çünkü insanlara bir şeylerin olabilirliğini kanıtlamak istemiştim. Biraz kapalı bir açıklama oldu ama önemini bilsek yeterli olur sanırım. Önceki çalışmalarımla da olur mu bilmiyorum. O kadar gecesini gündüzüne katan insanlar görüyorum ama olumlu bir sonuç alamıyorlar. Herkesin hedefi, hayali farklıdır elbette ama olmuyor yani. Hem de bir sürü insanınki. 

 

Hepimiz mutlu olmaya, motivasyon sağlamaya çalışıyoruz. Ama insanız, elbette ki çevremizden etkileniyoruz. Dünyayı bir kenara bırakalım, ülkemizin durumu hepimizi üzüyordur diye tahmin ediyorum. Hangi durum? Seç, beğen, al işte. Cinayetler, tacizler, yangınlar, ekonomi, mülteciler... Böyle şeyler olurken neye, nasıl odaklanabilirim ki? Nasıl mutlu olabilirim insanlar böyle şeyler yaşarken ülkemde. Nasıl korkmam benimde başıma gelir mi acaba diye? Sanki bunları görmezden gelip mutlu olmaya çalışsam, ders çalışsam bencillik yapacakmışım gibi hissediyorum. Hepimiz aynı ülkenin vatandaşıyız sonuçta. Nasıl içim rahat edebilir ki? Gerçekten o kadar mutluyum ve gurur duyuyorum ki Türk olmaktan. Ama olmuyor böyle işte. Biz böyleyiz, biz şöyleyiz diyerek olmuyor. Siyasi bir sey ifade etmek istemiyorum dediklerimde. Siyaset çok da ilgi alanıma girmez. Ama onun da çığrından çıktığını düşünüyorum şahsen. 

Youtube'a bir giriyorum yine olaylar olaylar. Sürekli bir şey oluyor. Sürekli biri birine laf söylüyor, o ona laf çakıyor. Biri sırf izlenme uğruna saçma sapan şeyler yapıyor. Neyse bu sosyal medya saçmalıklarına hiç girmeyeyim susmam çok zor olur çünkü. Belki başka bir gün bahsederim kendi düşüncelerimden. 

İstanbul konusuna geri dönelim. Benimle aynı yere giden ve kendisiyle çok da hoş şeyler yaşamadığım eski bir dost da benimle aynı yere geliyor. Eski bir dost diyorum ya ne kadar ağır geliyor, anlatamam. Bir daha aynı hatalara düşmekten korkuyorum açıkçası. Galiba içten içe istemeden sevmeye devam ediyorum ama kırgınım da kızgınım da. Hiç sevmek istemiyorum aslında ama kıyamıyorum da. Benim mallığım biraz. 

Aynı zamanda gidip de bomboş dönmekten hatta gerilemekten korkuyorum. Yanlış arkadaşlıklar yapmaktan, yanlış kararlar vermekten... Türlü türlü endişelerim var yani. Ancak bu endişe, tedirginlik duygusu o kadar yoğun ki beni boğuyor. Böyle göğsüme bir şey oturuyor sanki. Nefes alış verişim değişiyor. 

Geride bıraktığım insanlarla aramın açılmasını istemiyorum. Sevdiklerimle yalnızca tabii ki. Hoşlanmadığım insanlarla istediği kadar açılabilir, işime gelir. Ben sevince bazen saçma sapan abartabiliyorum kendi içimde. Mesela ben gidiyorum kardeşim kalıyor ya, sanki annemgil ve kardeşim arasında çok büyük bir bağ oluşacakmış da ben arka planda kalacakmışım gibi. Tam bu örnek üzerinden hissetmiyorum ama bunun gibi bir şey yani. 

Bir de sevdiğim insanların üzülmesiyle de üzüldüğümü söylemiştim. Burada kalanlar ne yaptılar acaba, şu an iyiler mi, bir sorun var mı, şu düzeldi mi... diye çok merak ederim, endişelenirim. 

Çok iç karartıcı bir yazı olduğunun farkındayım. İyi olan birkaç bir şey var. Çok şükür: ) Mesela alışma korkusu duymuyorum hiç. Ben bir ortama çok çabuk alışabilirim, bu konuda çok sıkıntı çekmeyeceğimi düşünüyorum. Ha çabuk alışıyorum diye çabuk unuttuğum manasına da gelmiyor tabii ki. Ben bağlanınca çok bağlanıyorum. İyi tarafları olduğu gibi zor yanları da yok değil elbette. 

Güzel olan şeylerden birisi de geçirdiğim bu yazdı. Tatile gitmedim, adam gibi bir şeyler okumadım,.izlemedim hatta yazamadım da. Belki düzgünce dinlenemedim bile. Ama güzeldi. Yeni insanlarla tanıştım birbirinden güzel. E tabii azıcık da hüzünçlü bir yazdı. Ama güzel olan hüzünçlü bir yaz. Öyle güzeldi yani kısacası. 

Umarım içinizi daraltmamışımdır. Bir  öncekine nazaran çok daha karamsar bir yazıydı. Her konudan biraz biraz bahsettim. Kendimi yanlış ifade edeceğim bir şey söylememişimdir umarım. 

Bir de belki sık sık kitap, dizi, film yorumları paylaşamayabilirim bir süre. Ama farklı bir seri yapmak istiyorum kendimce, biraz da anısal. Eğer başarabilirsem kendim için çok güzel olacak. Inşallah siz de seversiniz. 

 

Her neyse teşekkür ederim buraya kadar okuduğunuz için. Kendinize iyi bakın, hoşça kalın :)