İçimden Gelenler- 1

 

Yavaş yavaş bir şeylerin sonuna geliyorum. Bu sene hem güzel hem de kötü geçti her senede olduğu gibi. Kötü kısım daha yoğunluktaydı benim için. Ben olmayan biri gibi olduğum bir seneydi. Belki olan onca şeye karşı vücudumun koruma mekanizması bu şekildeydi. Hoş, korudu mu yoksa iyice içine mi sürükledi orası tartışılır. 

Daha önce hiç kimsede, hiçbir yerde görmediğim olaylara, karakterlere şahit oldum. Ne yapacağımı şaşırdım. Hep en doğrusunu yaptım mı bilmiyorum. En doğrusu neydi onu da bilmiyorum. Ne olursa olsun yine de vicdanım rahat. Ben elimden gelen her şeyi yaptım. Kırılmış da olsam, karşı taraftan hiçbir adım gelmese de. 

Bu sene öğrendiğim şeyler de beni çok üzdü. İnandığım ve doğruluğuna epey güvendiğim birkaç mottom vardı. "Herkesi sevmek zorunda değilsin ama saygı duymak zorundasın" ya da "Konuşarak her şeyi  halledebiliriz" gibi. Öğrendim ki konuşarak her şey hallolmuyormuş. Kiminle konuştuğunun önemi pek bir büyükmüş. Yıkıldım tabi bunu anladığımda. Tüm hayatım boyunca bunu savunmuştum ve bu tür olayları olan insanlara kızarak konuşmaları gerektiğini söylemiştim. Olmaz demişlerdi de daha çok sinirlenmiştim. Insanlar konuşa konuşaydı sonuçta. Gerçi şu an insanlık ne alemde bilemeyeceğim. 

Demiştim ya bu sene ben gibi değildim. Sanki bir başka insan olup çıkmıştım. Meydana gelen olaylara karşı Sude'nin vereceği tepkileri vermiyordum. Güçsüzleşmiştim sanki. Hep bir depresyon havasındaydım. Hep sanki bu işin içinden çıkılmaz moodundaydim. Ve bu insanı çok daha yoruyor. 

İnsanı yoran şeylerden birisi de bence  insan idare etmekti. Ama geçen hafta şunu fark ettim. Aslında zor olan şey insan idare etmek değil, kendi duygularımı idare etmekmiş. Üzülüyordum, kırılıyordum... Bu duyguları yaşayıp tekrardan başlamam gerekiyordu. Ama o duyguları yaşamaya zamanım bile yoktu. Motivasyonumu sağlamak zorundaydım. Ders çalışmak zorundaydım. Biliyordum ki şu an ders çalışmak yerine üzülürsem ve o sınav güzel geçmezse kendimi affetmem çok zor olurdu. Hep bir suçluluk ve pişmanlık içerisinde olurdum. Kendi hayallerimi kendi ellerimle söküp atmış olurdum. 

Duygularımı, hislerimi görmezden gelmek zordu ama bunu başardığım için mutluyum. Ve kendimle gurur duyuyorum. Her türlü saçmalığa karşı zor da olsa, çok zor da olsa senenin sonunu iyi getirdim. Sınavım çok güzel geçti. 

Bu sene zorlanan tek insan ben değildim tabii. Psikolojisi allak bullak olmuş bir sürü insan vardı. İnsanların üzülmelerine hiç dayanamam, hemen giderim yanlarına. Ya da onlar benim yanıma gelirler, müsaitsen konuşabilir miyiz diye. Bir insana iyi gelmek, onu mutlu etmek, bunu hissetmek çok güzel duygular. Bir işe yaradığımı gördüğümde de çok mutlu oluyordum. Sen insanların derdine bul bi' çare ama kendin kal ortada. Terzi kendi söküğünü dikemezmiş ya. Belki de dikmek istemediğimden, bilmem.

Kendi dertlerim varken  başkalarının da dertleriyle dertlenmek zor bir şeydi tabii. Ama dedim ya eğer o insan en son sana çok teşekkür ediyorsa, mutluysa bu beni aşırı iyi hissettiriyordu. 

Bu katlanılmaz olaylar olurken elbette tek başıma değildim. Öyle olmuş olsaydı nasıl olurdu bilemiyorum. Bu kötü sene bana çok güzel bir arkadaş tayfası verdi. Yüreği çok güzel olan, birbirimize çok benzediğimiz, kendime örnek aldığım bir abla verdi. İşte onlarla geldi bu senenin sonu. 

Şimdi ise bazı şeylere karşı ayrılık vakti. Ayrılıklar üzücüdür, kırıcıdır. Bilemezsin acaba bu dostluğun devamı gelir mi yoksa gözden ırak olan gönülden de ırak olur mu. 

Artık yeni başlangıçların zamanı. Yepyeni bir sayfanın, enerjik ve olduğu gibi olan bir Sude olmanın zamanı. 

Hüzünle karışık bir mutluluk, heyecan var bende şu an. Bir şeyler bitiyor, sona geliyorum. Hâlbuki o son için yıllardır hayal kuruyorum. Hayallerimin gerçekleşmesi de süper bir his tabii. 

Bu son yeni bir hayalin başlangıcı olacak. Yeni bir heyecan kaplayacak bedenimi. Şimdiden kaplıyor da zaten. 

Umudum şu yöndeki; Her şey çok güzel olacak...