A Silent Voice- Film Yorumu

 Selam! Nasılsınız, n'aptınız?  Birkaç hafta önce izlediğim A Silent Voice hakkında birazcık konuşmaya geldim. 

    Konusu: Shouko Nishimiya işitme engelli bir ilkokul öğrencisidir. Okulunu değiştirmesi ile hikayemiz başlar. Shoya İshida ise naklolduğu okuldaki züppe, gıcık bir çocuktur. Nishimiya işitme engelli olduğu için arkadaşları tarafından çeşitli zorbalıklara uğrar. Yalnızca psikolojik değil aynı zamanda fiziksel zorbalıklara da.

    Filmi o kadar çok beğendim ki! İlk başlarda bayağı sinirlendim kıza kötü davranıyorlar, işitme cihazını alıp suya atıyorlar... Bir çocuk bu kadar kötü, gaddar olabilir mi dedim yani. Yazık kıza ucuz mu o cihazlar?! Hele annesi? O da çok sinirleniyor tabii. 

    Daha sonra bir 5 yıl ileriye gidiyoruz. Çocuklar artık ortaokullu ya da liseli. İshida' nın Nishimiya için shuwa( japon işaret dili) öğrenmesi çok hoş bir şeydi. 

    Filmde biraz da bu tür zorbalıkların insanları intihara itebileceğine dair mesajlar da vardı. İnsanın kendini değersiz, hiçbir işe yaramıyormuş gibi hissetmesi, ben gidersem her şey daha iyi olur, daha mutlu olurlar gibi düşüncelere kapılabileceğini gösteriyor. 

    Fazlaca hayatın içerisinden bir konuydu bence. Çok da güzel işlenmişti. Yeri geldi sinirlendim, devam bile etmek istemedim(çok sinir oluyorum böyle şeylere mesela 7. Koğuştaki Mucize' yi de bundan dolayı yarım bırakmıştım:( Hala izlemedim.); yeri geldi güldüm, hoşuma gitti, bazen de heyecanlandım, sonra yine sinirlendim falan filan işte. Birçok duyguyu bir 2 saat içerisinde yaşadım yani. Bu durumlar hoşuma gidiyor. Şekilden şekle, duygudan duyguya giriyorum. 

 

  Biraz da kendimden bir şeyler bulduğum bir filmdi benim için. Çok şükür fiziksel bir zorbalığa uğramadım. Ama gördüm. Bir de bunlarla övünenler yok mu?! Beni deli ediyorlar valla. İşte o zaman ben zorbalık yapmamak için kendimi çok zor tutuyorum. Neymiş? Bir yanlış hareketinde façasını aşağı alırmış, sıkıştırır dövermiş, toplarmış arkadaşlarını...  Çok zor şartlarda yaşadığımı/yaşadığımızı düşünüyorum bazen. Ya sabır çeke çeke bir hal oldum yani. 

    Zorbalık sayılır mı bilmiyorum ama psikolojikmen çok yorulduğum zamanlar oldu. Bazen hala devam da ediyor. Çok ciddi kategorisine koymuyorum çünkü benim umursadığım kadar büyüdüğünü düşünüyorum. Ve inanın bu saçmalıklardan çok daha önemli şeyler var kafaya takılacak. 

    Eğer aramızda ne türlü olursa olsun az- çok zorbalığa uğrayanlarımız varsa; umursamayın. Onlara istediklerini vermeyin. Güçlü olun. Bunları çoğu kişiden duymuş olabilirsiniz, söylemekle olmuyor diye de düşünüyor olabilirsiniz. Aynen öyle söylemekle olmuyor, harekete geçmen lazım. Eğer bir şeyi istersen, kafana koyarsan bunu başaracağına eminim. Her zaman şuna inandım; eğer bir şeyi gerçekten ister, şartlarını yerine getirirsem yapabilirim. Yeter ki isteyim. Karakter meselesi, ben öyle bir insanım deme sakın. Ben de şu an olduğum gibi bir insan değildim. Her sene yaşadıklarımdan ders çıkartıyorum ve kendimi ona göre değiştirmeye çalışıyorum. Zor oluyor tabii ki kaç yıldır edindiğim alışkanlıklarımı değiştirmek. Ancak zora dağlar bile dayanmaz değil mi? Hem bu değişikleri kendim için yapıyorum nasıl olsa. Daha mutlu, umutlu, hayata karşı enerjik olmak içim. Elbette ki yanımızda duran çok kıymetli arkadaşlarımız da var. Ama kimin ne zaman ne olacağını bilemiyoruz maalesef. O yüzden en en en iyi arkadaşınız, 1 numaralı kankiniz siz olun önce. Biri size yamuk yapsa bile en değerliniz hep sizinle kalacaktır. Neyse çok uzattım değil mi? Sizi sık boğaz etmek istememiştim. Dolmuşum demek ki ben de. Sadece birkaç tavsiye vermek istedim naçizane. Uygulamak zorunda değilsiniz tabii ama depresif, ruhsuz, bıkmış insanlar görmek beni çok üzüyor. Sizin de bu durumdan çok memnun olduğunuzu zannetmiyorum. 

    Filmden bir alıntı bırakıp gidiyorum. Kendinize dikkat edin, kendinize iyi davranın, hoşçakalın... 

Başkaları da hayatta bir yerlerde zorluklarla yüzleşebiliyor. Ama bu herkes için geçerli! İşte bu yüzden, iyi ve kötü yönlerimizle kendimizi severek yaşama asılmalıyız!