Tek Yalnız Ben Değilim| Kitap Yorumu

     Selaam! Nasılsınız, nasıl gidiyor? 

    Bugün bir kitap yorumuyla geldim size: Tek Yalnız Ben Değilim. Bu kitabı isminden etkilenip almıştım sanırım. Tahminen Şubat gibi falan olabilir. Ruhsal bunalımlarımın zirve noktası olduğu zamanlardı:) Şubat-Mart gibi okumaya başladım ve geçen hafta bitirdim... Hayır, her gün bir kelime okuduğum için değil, okumadığım için. Kitabın başlarındayken "Ben bir de bunu okursam iyice depresyona girerim." diye düşündüğüm için yarım bırakmıştım. Geçen hafta da yarım kalan kitaplarımı bitirmeyi başardığım bir hafta oldu, çok şükür:)

Tek Yalnız Ben Değilim

Tür: Anlatı

Yazar: Jean Louis Fournier

Çevirmen: Ayşe Ece

Yayınevi: Yapı Kredi Yayınları

Sayfa Sayısı: 145

    
    Kitabımız yalnız bir adamın yalnızlık üzerine yazdığı yazılardan oluşuyor. Günlük gibi değil. Ara sıra o gün olanları da yazıyor ama günlük değil. Hikaye zaten hiç değil ama aralarda yazarın hayal gücünden ortaya çıktığını düşündüğüm kısımlar var. Anlatı sanırım biraz böyle bir tür. Ben ilk defa anlatı türünde bir kitap okudum. İnternette şöyle yazıyor: "...yazarın düşüncelerinin, anılarının ve kurmacanın iç içe geçtiği herhangi bir edebi türe dahil edilemeyen metinlerdir. Anlatı içine dahil olan eserlerin deneme ve anı gibi türlerden en önemli farkı, metinlerin içerisinde kurmacanın da yer alabilmesidir."

    İlk başta çok sıkıcı olacağını, modumu düşüreceğini sanmıştım. Yazarın yalnızlık duygusunu abartıp acıtasyon yapacağını düşünmüştüm ne yalan söyleyim:) O yüzden bir müddet kitabı okumaya devam etmedim. Geçen hafta bir günde okuyup bitirdim. Daha önce de okuyabilirmişim aslında.

    Zannettiğim gibi derin buhranlarla dolu bir kitap değildi. Hatta yazarla o kadar ortak düşünce ve hissiyatımız vardı ki okumak iyi bile geldi. Empati kurmayı başardığım çok fazla yer vardı ama dediğim gibi empatiden ziyade zaten ben de öyle düşünüyordum, kimsenin yerine kendimi koymama gerek yoktu:)

    Kitabın ilk sayfalarında yazar yalnızlık hakkında bir kitap yazmak istediğinden bahsediyor ve şöyle devam ediyor:

"Yalnızlık üzerine bir kitabı iki kişi birlikte yazamayız. Başkalarından yardım alamayız. Yalnız olmak zorundayız. Bu koşullar bana uyuyor, önümdeki beyaz kağıda bakarken yalnızım. Kitap kısa olacak, öyle olmasını umduğum yalnızlığım gibi."

    Bir iki tane alıntı paylaşmak istiyorum böylece neden okumaya devam etmediğimi daha iyi açıklayabilirim diye düşünüyorum.

"Beni arayıp rahatsız edip etmediğini soranların şunu kesinlikle bilmesini isterim: Beni asıl aramadığınız zaman rahatsız etmiş oluyorsunuz."

"İmdat Yalnızım Hattı'nı birçok kez aradım. Hep meşgul."

"Birinin benimle konuşmasını o kadar çok istiyorum ki saati söyleyen telefon servisinin numarasını çevirmeye bile hazırım."

    Başlarda hep bu şekilde ilerlediği için depresyona girmekten korktum ve kitabı bıraktım. İlerleyen sayfalar daha ortak düşüncelere sahip olduğumuz ve eğlenceli sayfalardı. Ben de eğlenceli, komik olacağını hiç düşünmüyordum ama çoğunlukla yüzümde bir tebessümle okudum:)

    Yazarın yalnızlığı tercih etmesi bilinçli bir karar mı yoksa mecburiyetten mi onu tam anlayamadım açıkçası. Bir sayfada yalnız olmaktan şikayet ediyor başka bir sayfada yalnızlığından dolayı memnun olduğunu ifade ediyor. Duruma göre değişiyor sanırım.

"Yalnızlığın sessizliğini kalabalığın gürültüsüne, yalnızlığın huzur veren esintisini kalabalığın boğucu sıcaklığına tercih ediyorum."

"Bu dünyadan yalnız ayrılma fikri bana her zaman hüzün vermiştir. Başkalarının yaşamaya devam edip ben olmadan eğleneceklerini düşünmeye dayanamıyorum."

"Başkaları olmadan yaşamak zor, başkalarıyla yaşamak da zor. Yaşamak hep zor."

"Yalnızken kendimi özgür hissediyorum, canımın istediği şeyi düşünebilirim, kendi düşüncelerime sığınıyorum, 'kafası başka yerde' denilenlerden oluyorum. Kafamın başka yerlerde olmasına bayılıyorum, düşüncelerimin arasındaki yollara sapmayı, zihnimdeki çılgınlıkları özgür bırakmayı çok seviyorum."

    Ben de yalnız olmayı seviyorum. Aslında yalnız olmayı değil, kendi başıma vakit geçirmeyi seviyorum. Sıkılmıyorum. Kendi kendime vakit geçirmekten hoşlanıyorum.

    Sanıyordum ki yalnız olmayı seviyorum ve öyle olmak istiyorum. Ama aslında öyle değilmiş; eve gelince bunu daha iyi anlamış oldum. Bazen kendi kafamın sesini duyabilmek için, kendimi yatıştırabilmek, kendimle konuşabilmek için kalabalığın arasından sıyrılıp yalnız kalmaya ihtiyacım oluyordu. Tek başıma vakit geçirmekten de hoşlanan bir insan olduğum için yalnızlığın benim için uygun ve sürdürülebilir bir şey olduğunu düşünmüştüm. Ama aslında hiç de öyle değil. Ben bir şey görünce, yaşayınca, okuyunca, izleyince... yani herhangi bir şey yaşadığımda düşüncelerimi ve hislerimi paylaşma ihtiyacı duyuyorum. Belki anlatıp rahatlamak için belki dalga geçip eğlenmek için. Yani yapayalnız bir insan olmak istemem. Çevrem olsun; arkadaşlarım, ailem... Onlarla paylaşım içerisinde olayım, ben onların hayatlarında olayım, onlar benim hayatımda olsunlar ama kendime ait bir alan, bir zaman da olsun. Benim hayata karşı görüşüm budur:)

    Düşünceler farklılık gösterebilir tabii ki ama bence sosyal bir varlık olan insanın yalnız kalması, yalnız yaşayabilmesi mümkün değil. Yapayalnız kendi evinde kitap okuyan bir insan bile kitabın yazarının, başkalarının düşüncelerini paylaşıyor ve etkileniyor.

    Fournier'ın da dediği gibi:

"Bazı insanlarla beraberken kendimle baş başa olduğum zamanlardan daha fazla sıkıldığım doğru."

Ama aynı zamanda da

"Başkaları sayesinde olaylara farklı bir pencereden yaklaşır, bakış açımızı değiştirir, ufkumuzu genişletir, görüşlerimizden kuşku duymaya başlarız; başkaları kimi zaman da bizim için bir örnek oluşturur.
Başkaları var olduğu için düşüncelerimizi ifade edebilir, onları sınayabiliriz; başkaları bizim için düşüncelerimizi öğüttüğümüz, onları pürüzlerinden arındırıp parlattığımız değirmen taşı görevini üstlenir.
Söylediklerimize karşı çıkacak kimse olmazsa sonunda hep haklı olduğumuza inanırız ve gün gelir haksız olmaya başlarız.
Yalnızken saçmalama tehlikesi vardır. Ancak insan yine de kendi başkalarını iyi seçmeye özen göstermelidir.
Hayatta bildiğimiz her şeyi, başkaları, onların konuşmaları, yazdıkları kitaplar, ürettikleri yapıtlar sayesinde öğrendik...
Bazı 'başkaları' merakımızı uyandıran, yolumuzu aydınlatan sokak fenerleridir, karanlıkta yürümemize yardımcı olur, gecelerimizi aydınlatırlar."


    Yani Pepee'nin de dediği gibi "Farklılıklar hayata renk katar." :))
Yazar sonlara doğru diyor ki:

"Yalnızlık bir eğilimdir ve çok ağırdır. Ben hafif bir kitap yazmaya çalıştım. (...) hüzün çok fazla hissedilir olduğunda ise hemen bir iki şaklabanlık yapıp birkaç kahkaha atılsın diye çabaladım."

    Tabii ben komik yerlere çok fazla yer vermedim ama gerçekten de hem keyif alarak okuduğum hem de düşüncelerden düşüncelere atladığım, kendi kendime konuşarak kendi düşüncelerimi bulmaya çalıştığım güzel bir okuma deneyimi oldu. Kendimi belli aralıklarla huzur evine ziyarete gittiğim bir amcayla sohbet ediyor gibi hissettim:) Karşımdaki amcayı anlamanın yanı sıra yer yer anlaşılma hissini yaşayabilmek de iyi geldi.

    Bu kitap benim yazarla tanışma kitabım oldu. Diğer kitaplarını da okumayı istiyorum.

    Kitabın bazı kısımlarında yazarın yaşadığı bir şeyi mi yoksa kurguladığı bir şeyi mi okuyup okumadığımı tam anlayamadığım için buradan bir puan kırdım sadece. 9/10.

Siz daha önce Jean Louis Fournier'dan bir kitap okumuş muydunuz? Hangi kitabı okudunuz? Beğendiniz mi? Önerilerinizi bekliyorum:)

Tekrar görüşene dek; okur kalın, hoşça kalıınn<3